در بسته بندی های چند لایه برای مواد غذایی, مواد آرایشی و محصولات دارویی به منظور جلوگیری از فساد مواد درون آن نیاز به خواص سدگری بالا نسبت به اکسیژن و رطوبت می باشد. این موضوع باعث افزایش زمان و طول عمر مواد بسته بندی شده می گردد و مانع از تغییر شکل می گردد.
در حقیقت دو عامل در بسته بندی مواد غذایی موجب فساد می گردد :
۱ - اکسیژن
۲ - رطوبت
بنابراین اگر در بسته بندی مواد غذایی این دو عامل حذف گردد مدت زمان بیشتری مواد غذایی سالم و بدون تخریب باقی می مانند.
علت استفاده از سیستم های چند لایه در بسته بندی مواد غذایی, مواد آرایشی و بهداشتی حساس نیز به دلیل همین موضوع است.
ایجاد لایه ای با خاصیت سدگری اکسیژن و لایه ای با خاصیت سدگری نسبت به رطوبت.
اتیلن وینیل الکل ماده ای است که دارای خواص سدگری بالایی در برابر اکسیژن بوده و برای این منظور بسیار مناسب می باشد. این ماده تشکیل شده از اتیلن و وینیل الکل. در واقع پلیمریزاسیون اتیلن و وینیل استات کوپلیمر اتیلن وینیل استات را بوجود می آورد که هیدرولیز آن اتیلن وینیل الکل را تشکیل می دهد. کوپلیمر اتیلن وینیل الکل معمولا بر اساس درصد اتیلن تعریف می گردد مقدار کم اتیلن خواص سدگری بسیاری را ایجاد می کند و درصد بالای اتیلن برای اکسترودر دماهای پایین تر مناسب است.
از ویژگی های این پلیمر علاوه بر خواص سدگری بسیار خوبی در مقابل اکسیژن شفافیت, مقاومت جویی بالا, مقاوت در برابر حلال ها, انعطاف پذیری بالاو قابلیت قالبگیری عالی و بازیافت و چاپ پذیر می توان نام برد.
طبق آزمایشات انجام شده نفوذ اکسیژن در EVOH 150 مرتبه کمتر از HDPE و۴۰۰ مرتبه کمتر از LDPE برای فیلم های چند لایه می باشد.
بنابراین معمولا در فیلم های چند لایه برای خاصیت سدگری اکسیژن از اتیلن وینیل الکل و برای سدگری در مقابل رطوبت از پلی الفین ها استفاده می گردد. اما اشکال کار این جا است که معمولا این مواد با هم قابل امتزاج نیستند و نیاز به یک ماده واسطه دارند تا بتواند این دو ماده را به هم بچسباند .
برای این منظور در فیلم های چند لایه از رزین هایی استفاده می گردد که بتواند پیوندی بین پلی الفین های (لایه غیر قطبی که وظیفه آن غیر قابل نفوذ بودن در برابر رطوبت) با لایه قطبی اتیلن وینیل الکل (که وظیفه آن خواص سدگری در برابر اکسیژن) بر قرار نماید.
نام این رزین ها تای لایر بوده که یکی از نامهای تجاری آن رزین های پلکسار می باشد . پلکسار اولین بار در سال ۱۹۷۶ توسط شرکت لیوندل بازل در هلند ساخته شده است.
تای لایر پلکسار در فیلم های چند لایه استفاده می شود وظیفه تای لایر ایجاد پیوند بین لایه های سدگر اکسیژن و رطوبت در بسته بندی های غذایی است. پلی بین پل الفین ها و اتیل وینیل الکل.
تای لایرها با اصلاح پلی الفین ها و اضافه کردن گروههای عاملی نظیر مولکولهای اسید و انیدرید به پلی الفین از طریق واکنش گرفتینگ سنتز می گردند.
این ماده یک چسب بسیار قوی بین اتیلن وینیل الکل و پلی الفین های ایجاد می کند.
نحوه عمل به این صورت است که تای لایر یک پیون هیدورژنی با قسمت اتیل وینیل الکل ایجاد می کند و یک ارتباط با پلی اتیلنی که گروه اسیدی روی آن گرافت شده است.
این سیستم نه تنها در بسته بندی ها بلکه در لوله های ۵ لایه نیز از استفاده می شود. لایه های داخلی آن نسبت به اکسیژن خاصیت سدگری دارد. برای لوله های آب گرم و سرد و که حالت عایق دارند و در زیر کف ساختمان ها استفاده می شوند و ضمنا با گرم شدن دیواره و کف تغییری نمی کنند. جالب است که عمر این لوله ها ۵۰ سال تخمین زده شده است این لوله ها بسیار انعطاف پذیر بوده و دارای سطح صافی می باشند.
برای مثال ابعاد این لوله عبارتند از ضخامت دیواره ۱٫۵ میلی متر قطر ۱۶ میلی متر و ضخامت دیواره ۲ میلی متر طبق استاندارد ایزو ۲۲۳۹۱ تولید می گردند.
طبق آزمایشات به عمل آمده این لوله تا ۴۹۰ سال دوام دارد.
جنس این لوله ها از پلی اتیلنی است که در برابر حرارت مقاوم شده است با ریز ساختار کریستالی و با مقاومت بالای هیدرواستاتیک و بدون نیاز به اتصال عرضی.
دو عامل باعث انعطاف پذیری آن می گردد:
نوع پلی اتیلنی که مقاوم شده است و لایه خارجی را تشکیل می دهد و وجود اتیلن وینیل الکل در لایه داخلی آن باعث افزایش مقاوم به اکسیژن و مانع تخریب پلیمر می گردد.
